Ik was een jaar of dertien toen ik hem zag lopen. Ik weet niet of het dat iets te kleine zwarte zwembroekje was of zijn zwoele Franse tongval, maar het was liefde op het eerste gezicht. Drie weken lang hebben we elkaar begluurd bij het zwembad en op de laatste dag van mijn vakantie was het dan eindelijk zover: we voerden een gesprek. Nou ja, een gesprek is misschien wat overdreven, aangezien mijn Frans très mal was en zijn Engels aussi. Toch slaagden we erin om adressen uit te wisselen. Uit beleefdheid wisselde ik ook adressen uit met zijn wanstaltige broertje, die tot mijn ergernis al drie weken naar me zat te knipogen. Of hij had een tic, dat kan ook.
Thuis aangekomen schreef ik in mijn beste Frans brief na brief naar mon amour. Mijn hart stopte bijna met kloppen toen ik na een paar weken eindelijk een brief terug kreeg. Nee nee, niet zomaar een brief, dit was een ode aan de liefde. Mijn Vincènt was met zijn dertien jaar oud een womanizer pur sang.
Maanden verklaarden we elkaar per post de liefde. Ik stiftte mijn lippen vuurrood, zodat ik zoentjes op het papier kon achterlaten en elke envelop werd (met dank aan mijn moeders parfumfles) besprenkeld met een vleugje Chanel.
Mijn omgeving werd steeds nieuwsgieriger: hoe zag deze petit prince er eigenlijk uit? Ik vroeg de kleine charmeur dan ook om een foto. Ik sliep nog net niet in de gang bij de brievenbus en de dagen zijn nog nooit zo traag voorbij gekropen. Op een druilerige vrijdag was het dan eindelijk zover: er viel een roodkleurige envelop op de deurmat.
Zenuwachtig scheurde ik de envelop open en staarde stomverbaasd naar een hartvormige foto. Waarom had mon Vincènt een foto van zijn afzichtelijke broertje opgestuurd?
Met een aanzwellend angstgevoel begon ik de brief te lezen. Mais non, dit moest een afschuwelijke vergissing zijn…
Na de brief minstens tien keer gelezen te hebben, was er maar één hartverscheurende conclusie mogelijk. Ik had de namen verwisseld en niet mijn grande amour, maar zijn wanstaltige broertje de liefde verklaard.
Pijnlijk. Bijzonder pijnlijk. Echt iets om nooit meer over te praten en vooral niet met de buitenwereld te delen.