Onderstaande column verscheen in september in de Viva:

Dolgelukkig getrouwd. Hoogzwanger van de tweede. Dit keer een jongetje. Een bloeiende praktijk voor leerproblemen. Klaar. Op mijn dertigste verjaardag had ik alles waar ik van gedroomd had.
Toch was er die onrust. Ik weet nog hoe ik me voelde toen de klok twaalf keer sloeg en iedereen me feliciteerde met mijn verjaardag. Een ‘is dit alles’ gevoel bekroop me en belette me om voluit te genieten van het leven dat ik had.
Ik dacht terug aan vroeger, aan dat kleine meisje met die ene droom: mijn eigen boek in de winkel. Het was nu of nooit. Lag ik er tijdens de kraamtijd van mijn dochter bij als een labiele vaatdoek. Na de geboorte van mijn zoon voelde ik me alsof ik de hele wereld aan kon. Ik was vaak tot diep in de nacht aan het typen. Soms dacht ik verschrikt: het is al bijna half twee. Vervolgens haalde ik mijn schouders op en bedacht me dat ik dan net zo goed tot half drie kon typen omdat mijn zoontje dan zijn nachtvoeding moest krijgen.
‘Stuur je het niet op naar een uitgever?’ Ik twijfelde. Hoe groot was de kans dat mijn boek werd uitgekozen tussen die stapels manuscripten? Maar wat had ik te verliezen? Mijn ego zou hooguit gekwetst worden.
Er was één uitgever die er direct uitsprong en met een bonkend hart verzond ik mijn manuscript. In de maanden die volgden bleef mijn brievenbus angstvallig leeg. Een fatsoenlijke afwijzing was blijkbaar te veel gevraagd.
Maar toen ging mijn telefoon.. ‘Is je manuscript nog beschikbaar? We hebben namelijk nog geen reactie ontvangen op onze mailtjes.’ Mailtjes? Welke mailtjes?
Oké, een tip voor beginnende schrijvers: gebruik een e-mailadres zonder liggend streepje, dan weet je zeker dat je eventuele mailtjes van uitgevers ontvangt. Ik heb als een volslagen debiel rondjes gerend door mijn huis.
Of ik op gesprek wilde komen in Kampen? Natuurlijk! Om half tien? Geen enkel probleem. Een beetje jammer dat ik me pas na afloop realiseerde dat Kampen niet echt naast de deur ligt en dus stond ik twee weken later om 5.30 uur bij de tramhalte te wachten.
Vier uur later werden de verlossende woorden gesproken: ‘We willen je boek uitgeven.’
 
31 jaar. Een geweldig gezin en een fantastische carrière. In gespannen afwachting van mijn debuutroman ‘Geloof me maar’ die in november zal verschijnen. Weg onrust. Weg knagend gevoel.

I simply love being in my thirties!