Je hebt wel eens van die ouders die zónder kinderen op vakantie gaan. Echt bizar vind ik dat. Waar heb je dan kinderen voor? En daarnaast, er is niets leukers dan een vakantie mét kinderen, toch?

Het vliegtuig
De ellende begint in het vliegtuig. De eerste twintig minuten weet ik mijn zoontje van twee nog wel te vermaken. Maar dan begint het gedraai en gewiebel op de stoel. Het gezeur om snoep. Het willen lopen in het gangpad, wat uiteraard niet mag. Ook niet als je het twintig keer vraagt.
‘Maar ik moet plassen.’
‘Moet je écht plassen?’
‘Ja, echt.’
‘Gelukt?’
‘Oeps, ik hoef toch niet te plassen, mama.’
En dan hebben we nog de gordel die per se los moet. De magische aantrekkingskracht van het inklaptafeltje. Naar beneden. Omhoog. Naar beneden. Omhoog. Naar beneden… Die rugleuning voor hem waar hij zo lekker tegen aan kan duwen en schoppen. De stoel van zijn zus waar hij niet op wilde zitten, maar nu opeens wél. En natuurlijk de onvermijdelijke huilpartij wanneer meneertje zijn zin niet krijgt. Hoelang moeten we nog? O, anderhalf uur maar…
 
Azuurblauwe zee
Maar als we er dan eenmaal zijn, is zo’n helletocht uiteraard snel vergeten. Heerlijk ontspannen leg ik mijn stranddoek op het overheerlijke zandstrand, staar verlangend naar die prachtige azuurblauwe zee en hoor dan:
‘Ik wil dat schepje.’
‘Nee ik, van mij!’
‘Van mij, geef terug.’
‘Van mij, van mij!’
Jongens. Doe even rustig. Ik heb nog een schepje. Kijk hier, een groene. Alsjeblieft.
‘Ik wil die groene.’
‘Nee ik.’
‘Geef terug.’
‘Van mij.’

Ibiza-stad
Wat zijn de kinderen lief, denk ik tevreden, terwijl ik me verheug op al die leuke winkelstraatjes in Ibiza-stad. Glimlachend draai ik me om en ontdek dan de reden van dit voorbeeldige gedrag. Ze liggen beiden met open mond te slapen. Een kwartier later tillen mijn man en ik twee slapende kinderen uit de huurauto. ‘Jongens, wakker worden, we zijn er. Nee, niet gelijk gaan huilen. Je mag straks verder slapen. Nu gaan we even de stad bekijken. Dat doen mensen. Dat is leuk. Ja, je mag straks een ijsje. Nee, het is niet nu al straks. Nee, je mag geen speelgoed uitkiezen. Je bent toch niet jarig? Het kan me niet schelen dat Liesje het hele jaar door speelgoed krijgt, jij bent Liesje niet. Kom jongens, even lachen, papa wil een foto maken van jullie.’

Het zwembad
‘Kom je zwemmen, mama?’
‘Ik heb net al de hele tijd met jullie gezwommen, mama wil heel even een boekje lezen, oké? Ik ga zo weer zwemmen met jullie.’
‘Oké, mama.’
‘Kom je dan nu, mama?’

Het diner
‘Ik heb honger.’
‘Ik weet het, maar het restaurant gaat pas om halfacht open.’
‘Is het al halfacht?’
‘Nee, het is zes uur.’
‘Is het nu al halfacht?’
‘Nee, het is vijf over zes…’

Een uurtje of negen ’s avonds
‘Hij valt om van de slaap. Ik ga wel met hem naar de hotelkamer. Blijf jij nog maar even hier een drankje drinken. Nee hoor, echt totaal geen probleem om nu al naar boven te gaan…’

Een uurtje of tien
‘Ik kan niet slapen met dat geluid.’
‘Dat is de airco, ik zet hem wel uit.’

Een kwartier later
‘Ik heb het warm…’
 
Ergens midden in de nacht
‘Mama, we kunnen niet slapen, papa snurkt.’

Zeer vroeg in de ochtend
‘Ik heb honger.’
‘Ga nog maar even proberen te slapen. Het is pas zes uur. De ontbijtzaal gaat pas om acht uur open.’
‘Mama?’
‘Ja?’
‘Is het nu al acht uur…?’