Vorige week ging mijn man skiën met vrienden. Ik vond het leerzaam. Zo was het best confronterend dat ik de eerste ochtend voortdurend ‘papa’ werd genoemd. ‘Papa, mag ik… Eh, ik bedoel mama. Papa, weet jij waar… Eh, ik bedoel mama.’ Wat hield dit concreet in? Dat ik A) te weinig thuis ben? B) te druk bezig ben met andere zaken wanneer ik thuis ben C) ze papa liever vinden dan mama… Ik besloot het te vragen. ‘Zeg allerliefste schatjes van me, waarom noemen jullie me eigenlijk steeds papa?’ ‘Omdat papa altijd luistert en jij zit altijd achter je laptop en je luistert nooit.’ Oké, helder, lekker direct, ik hou ervan.

Mijn tweede leermomentje was vooral huishoudelijk van aard. Ik knipperde met mijn ogen en simsalabim opeens was mijn huis een grote zooi. Als ik ergens niet tegen kan is het rommel. Wat vrij complex is, aangezien ik tegelijkertijd ook weer niet heel netjes ben. Ik ben zeg maar zo’n persoon die nooit zijn spullen teruglegt op de juiste plek en die elke ochtend weer aan het zoeken is naar A) mijn haarborstel B) mijn fietssleutels C) mijn tas. Iemand die nooit meteen zijn gebruikte glas, bord, beker naar de keuken brengt en rustig over de post heen stapt. Welke post? Maar tegelijkertijd stoort het me dus wel als mijn huis rommelig is. Nu vormen mijn man en ik best een goed team. Ik heb mijn taakjes, hij heeft zijn taakjes, wanneer ik faal in mijn taakjes, wordt dit op een of andere magische manier altijd ondervangen door ‘derden’, werkt prima. Behalve dan als deze goed geoliede machine opeens stagneert omdat er een belangrijke schakel op een tafel in Val Thorens staat te dansen.

En ik wilde natuurlijk ook een leuke mama zijn. Niet zo’n mama die alleen maar bezig is met het huishouden. Nee, quality time met de kinderen, daar draait het om. Dus mijn laptop werd dichtgeklapt en ik riep geestdriftig: wat gaan we doen, schatjes? Jullie mogen kiezen. Shoppen, riep de jongste enthousiast. En nee, dat is niet mijn dochter.

Het dagje shoppen ging me bijzonder goed af. De kinderen noemden me in één keer mama (hoezee) en ze waren dolgelukkig met hun nieuwe Amsterdam-Zuid hoedjes. Moe maar voldaan ploften we aan het einde van de dag op de bank neer. We hadden het best leuk, zo met zijn drietjes. Alles onder controle. Het huis zag er prima uit, ik maakte een gezonde maaltijd die niet gegeten werd door de jongste (want vies) en ook niet door de oudste (want vies), kon eindelijk mijn laptop openen om wat achterstallig werk te verrichten en kroop uren later redelijk uitgeput mijn bed in… ‘Auw, mama, je ligt wéér op me.’ Note to self: als je je bed inspringt, niet vergeten dat je hebt toegezegd dat je kinderen bij je mogen slapen.
Note to self: als je toezegt dat je kinderen bij je mogen slapen, is één nachtje wel genoeg.
Note to self: waarom heb je in vredesnaam gezegd dat ze VIER nachten bij je mogen slapen?
Note to self: zou hij het merken als ik hem optil en in zijn eigen bed deponeer…
Note to self: ach, hij is toch wel errug schattig, ik laat hem maar liggen.
Note to self: als dat kleine etterbakje nog één keer mijn dekens wegschopt…

Woensdagochtend. We zitten op een zonnig terras in Kijkduin. Mijn man en ik. Alles is weer zoals het altijd is geweest. ‘Heb je me gemist?’ ‘Heb jij mij gemist?’ ‘Natuurlijk.’ ‘Natuurlijk.’ Ja sorry, we zijn niet zo van de uitvoerige communicatie.

Terwijl ik een slok van mijn latte neem komt onze dochter vanaf de boulevard aangerend. ‘Mama, kom je mee naar de boot?’ Mijn telefoon begint te trillen, ik klap mijn beschermcase open en zie dat het om een zakelijk gesprek gaat. ‘Kom je?’ vraagt mijn dochter. ‘Ja, ik kom,’ zeg ik en ik klik het gesprek weg. Maar dan gaat hij nog een keer af, ik aarzel… ‘Heel even, schatje, het is belangrijk,’ zeg ik. ‘Is goed, mama.’ Ze draait zich half om en zegt: ‘Papa, kom jij naar de boot?’ Ik staar naar mijn telefoon en laat hem overgaan. ‘Nee, ik kom, lieverd,’ zeg ik vastberaden en ik laat mijn telefoon op tafel liggen en geniet van de glimlach op het gezicht van mijn oudste*

*Als hij voor de derde keer was overgegaan, had ik opgenomen ;-)