Ik tuur zenuwachtig in de spiegel. O my god, het zit er nog steeds! Mijn voorheen gave huidje, zit opeens vol met jeukende rode bultjes. Hoe laat is het? Half tien? Nog vier uur en die cameraploeg staat voor de deur. Paniekerig staar ik naar mijn spiegelbeeld, het zal toch zeker wel wegtrekken? Kreunend sluit ik mijn ogen terwijl mijn gedachten langzaam terugglijden naar begin mei, toen ik al surfend op de volgende tekst stuitte:

Deze zomer zendt de VPRO een nieuwe serie uit van het tv-programma Café de Liefde. Een onderdeel daarvan is de verfilming van een verhaal dat door een kijker is geschreven. Een verhaal over die bijzondere, ontroerende, hilarische, rampzalige, onvergetelijke of oersaaie eerste keer met die ene persoon. En met die eerste keer bedoelen we dan ook DE eerste keer. Het kan gaan om de eerste afspraak, ontmoeting, aanraking, zoen, vrijpartij; alles mag als het maar een eerste keer was en als het maar te maken heeft met liefde, relatie of seks. En als het maar verfilmbaar is met een beperkt budget. Waar gebeurd of niet.Verder is er maar één beperking: maximaal 1.000 woorden. De winnaar ziet zijn verhaal verfilmd, gepubliceerd in Volkskrant magazine en beloond met 1.000 euro.

Wauw, wat een gave wedstrijd, dacht ik uitgelaten. Je verhaal verfilmd, wat geweldig zou dat zijn en die 1000 euro en publiciteit is natuurlijk ook niet verkeerd! Meedoen dus! Anderhalve dag later had ik het perfecte verhaal in mijn hoofd zitten. Het vergde nog wel enige uitdaging om mijn hersenspinsels in slechts 1000 woorden op papier te krijgen. Ietwat gespannen drukte ik op verzenden. Nu was het afwachten geblazen.

Ik oefen mijn glimlach voor de spiegel. Over 3 uur en 50 minuten staat de cameraploeg van de VPRO voor mijn neus. Misschien heb ik wel gewonnen? Ik weet in ieder geval dat ik bij de beste drie zit, want dat heeft de redactie me een paar weken geleden telefonisch verteld. In hetzelfde gesprek vroegen ze me of ik bereid was het een en ander over mijn schrijfactiviteiten te vertellen voor het programma Café de liefde. Na afloop van het gesprek voelde ik me volledig overdonderd. Mijn verhaal uit ruim 400 inzendingen bij de beste drie, wat gaaf! Zenuwachtig loop ik rondjes door mijn woonkamer heen. Mijn hakken tikken neurotisch op het laminaat. Sorry, onderburen. Pfff, straks zet ik mezelf compleet voor schut in dat interview. Dit is echt niets voor mij. Mijn man is goed in dit soort dingen. Hij weet altijd precies wat hij moet zeggen, komt zo oprecht en enthousiast over, terwijl ik me altijd wat ongemakkelijk voel bij wildvreemde mensen, laat staan wildvreemde mensen met een joekel van een camera.

Drie uur en 50 minuten later
Ik staar in de spiegel. Gelukkig, de bultjes zijn weggetrokken. Geen idee waar ze vandaan kwamen. Warmte-uitslag? Acute zonneallergie? Of gewoon eenvoudigweg stress.. ik gok het laatste..
Dan hoor ik stemmen buiten. Zware mannenstemmen. Dat zijn ze, dat kan niet missen. Een seconde later gaat de bel. Bloednerveus loop ik de trap af. Als ik de voordeur opentrek, zie ik dat ze al aan het filmen zijn, shit, dat had ik totaal niet verwacht. Moet ik nu verrast doen? Net doen alsof ik niet weet dat ze komen filmen en ik bij de beste drie zit? Dan valt mijn oog op een bos bloemen in de handen van Bram van Splunteren, de presentator. Bloemen! Heb ik gewonnen…? Mijn hart maakt een sprongetje. ‘Bla bla bla bla.. want je bent namelijk tweede geworden,’ hoor ik Bram zeggen. Shit, tweede, denk ik teleurgesteld, terwijl ik mezelf tegelijkertijd met een nepglimlachje hoor zeggen: ‘Echt waar, o wat leuk!’ Ik glimlach nog even als een boer met kiespijn naar de camera…

Twee dagen later
Oké, oké, natuurlijk was ik teleurgesteld. Als je zo dichtbij komt, dan wil je gewoon winnen! En in gedachten had ik die 1000 euro natuurlijk al lang uitgegeven. Maar.. wat nog wel een superleuke verrassing was, is dat mijn verhaal ook verfilmd gaat worden. Sterker nog, het is al verfilmd! Op 5 juli a.s. zal de verfilming van mijn hersenspinsels worden uitgezonden bij de VPRO: Café de liefde (rond de klok van 23.00 uur). Hoe bizar! Er is gewoon een film gemaakt van mijn verhaal! O, en mijn briljante, o zo ontspannen interview zal uiteraard ook nog aan bod komen..