Column voor de website whoopsiedaisy.nl

Nu de temperatuur langzaam begint te dalen en de avond steeds eerder lijkt te starten, betrap ik mezelf erop dat ik schichtig om me heen begin te kijken. Elk geritsel, elke schaduw, een speelgoedballetje dat onder mijn stoel door rolt, bezorgt me spontaan een hartstilstand en ik onderdruk met moeite de neiging om licht hysterisch op te springen.
 
Het is alweer ruim een jaar geleden, maar het voelt als gisteren: de muizeninvasie in mijn huis. Het begon met één onschuldig muisje, bruingrijs met blinkende zwarte kraaloogjes, vrolijk rondscharrelend in mijn slaapkamer. Nu is één muis al meer dan genoeg om mij letterlijk op de kast te krijgen. Ja, ja, ik weet het, het muisje is honderd keer banger voor mij dan ik voor hem, maar aan die gedachte heb ik he-le-maal niets als ik op een stoel sta te gillen omdat er een muis door mijn kamer heen rent.
Maar goed, één muis, dat moet zelfs ik kunnen overleven. Diervriendelijk valletje zetten, muis zo ver mogelijk van mijn huis weer vrijlaten, kind (of in dit geval beter gezegd: man) kan de was doen. Mijn opluchting was dan ook bijzonder groot toen meneer muis na een dag of twee gevangen zat in ons best prijzig valletje. Probleem opgelost.
Niet dus. Nog geen vierentwintig uur later rende er een bruingrijs object door mijn woonkamer heen. Was dit dezelfde muis of.. en ik durfde niet eens aan die mogelijkheid te denken.. was dit een andere muis? Twee muizen in zo’n korte tijd? Betekent dat ook dat er drie muizen zijn? Of vier? Hoe snel planten die krengen zich eigenlijk voort?

Mijn vriend Wikipedia vertelde me het volgende: De huismuis plant zich razendsnel voort. Hij kan zich het gehele jaar door voortplanten, meerdere nesten krijgen met een groot aantal worpen, en jongen zijn al na enkele weken geslachtsrijp. Ook is de huismuis goed bestand tegen inteelt. Het vrouwtje kan vijf tot tien keer per jaar jongen werpen met drie tot twaalf jongen per worp. De draagtijd is 19 tot 21 dagen. Het nest bestaat uit allerhande versnipperd materiaal als gras en papier. De jongen komen kaal, doof en blind ter wereld. Ze wegen bij de geboorte 0,8 tot 1,5 gram. Ze worden voornamelijk verzorgd door de moeder. Na veertien dagen, als de snijtanden doorkomen, hebben ze een volledige vacht. De zoogtijd duurt 18 tot 20 dagen. Ze wegen dan 7 à 8 gram. Na drie weken verlaten de jongen het nest. Als ze zes tot twaalf weken oud zijn, zijn ze geslachtsrijp. Ze wegen dan 7,5 tot 10 gram.

Je begrijpt dat lichte paniek binnen een seconde oversloeg in ernstige hysterie. Manlief probeerde de boel nog te sussen door te beweren dat we heus geen nest hadden, maar na muis vijf, moest ook hij de akelige waarheid onder ogen zien. Ons huis was ons huis niet meer. Ons veilige plekje was overgenomen door kleine, middelgrote en volgevreten monsters, die werkelijk overal keutels en urine achterlieten en aan alles waar ze hun vlijmscherpe tandjes in konden zetten begonnen te knagen. En ze wisten dat ze aan de winnende hand waren, want ze werden steeds brutaler, steeds onverschilliger. Alsof het hun crib was, wandelden ze in de vooravond door mijn woonkamer heen. De gedrochten staken nog net hun middelvingertjes niet naar me uit.
Er zat nog maar één ding op: oorlog! Die krengen moesten sterven. Het was zij of ik. Kosten noch moeite werden gespaard. Diervriendelijke vallen werden ingeruild voor ouderwetse muizenkillers en in werkelijk elk kiertje en spleetje werden ladingen gifkorrels gestrooid, om ze vervolgens hermetisch af te sluiten met een of andere chemische muizenkit. Maar wat ik ook probeerde: niets hielp!
Tot we na een veel te lange tijd een afschuwelijke, allesoverheersende, weerzinwekkende geur begonnen te ruiken. ‘Wat is die gruwelijke stank in vredesnaam?’ piepte ik ontzet. ‘Rottende muizenlijken,’ antwoordde manlief achteloos. ‘Je wilde toch van ze af? Nou, nu ben je van ze af.’
Ik staarde hem met een blik vol afgrijzen aan.
Hij staarde vol onbegrip terug. ‘Leven ze, is het niet goed. Zijn ze dood, is het ook niet goed. Pfff, vrouwen.’